Vroeger, lang geleden, liepen gigantische beesten over de toendra op zoek naar gras. Achteraf gezien, niet zo heel erg lang, rond 1700 vC leefden ze nog. Ook waren ze niet bijzonder groot, op de Steppemammoet (4.50m) na, waren meesten ongeveer vergelijkbaar met een Aziatische olifant(3.50m)[1].
De Sardijnse dwergmammoet[2] was de legendes zelfs helemaal onwaardig. Deze werd ongeveer net zo groot als een pony(1.50 meter), een mammoetje.
Ondanks de desinformatie die over deze bijzondere wezens om onduidelijke reden wordt verspreid, was het een tragische dag dat de laatste zijn leven verloor (door voedselgebrek en niet door de mens volgens nieuw onderzoek[3]).
Eens kon je de roep van de mammoet over de toendra horen, of het gepiep van het Sardijnse dwergmammoetje, en dat is voor altijd verleden tijd.
Waar vaak niet bij stil wordt gestaan, is het resultaat van deze dag. De dood van de laatste mammoet veroorzaakte de geboorte van miljoenen maden en vliegen, dezen zorgden weer voor de voeding van vogels, die weer andere dieren gingen voeden. Zo was het sterven van de laatste mammoet de geboorte van ontelbaar veel leven.
Een ander punt waar zelden aan wordt gedacht, is dat de laatste ademtocht van de enige overgebleven mammoet, door middel van definitie, het einde van de mammoetjagers in luidde. Dit is wellicht een wat minder tragisch moment.
Het interessante van deze situatie is dat als de laatste mammoetjager zelf op een gegeven moment (door bvb ouderdom) zou sterven, dan zou deze op dezelfde manier ontelbaar veel wezens creëren. De maden en de vliegen uit het lichaam van de laatste mammoetjager, is de basis voor ongelooflijk veel nageslacht.
De mammoetjager is dus samen met de mammoet zelf, een creator van ontelbaarheid.
Stel nu dat tijdens de jacht, niet allen de wolharige mammoet sterft, maar ook de mammoetjager, dan is dat een verdubbeling van de creatie van ontelbaarheid. De creator van ontelbaarheid, zorgt voor een tweede creator van ontelbaarhied op hetzelfde moment.
Dit kun je ook nog eens vermenigvuldigen met alle mammoeten ooit en alle jagers ooit, beide zijn hoogstwaarschijnlijk zelf ontelbaar. Het is onmogelijk om dit anders te zien dan ontelbaarheid tot de vierde macht.
De laatste stap is om ontelbaarheid tot de macht vier te vermenigvuldigen met tijd; het resultaat is oneindigheid tot de vierde macht maal ontelbaarheid tot de vierde macht. Het is oneindigheid tot de vierde macht omdat niet elke mammoet en niet elke mammoetjager dezelfde grootte hebben, laat staan dat ze rond dezelfde tijd stierven (de eerste mammoet zou ongeveer 5 miljoen jaar geleden dood moeten zijn gegaan[4], de eerste mammoetjagers 2 miljoen jaar geleden[5]).
Aangezien de toekomst oneindig lang duurt en het resultaat van het leven oneindig lang doorgaat, is de vermenigvuldiger oneindigheid en niet ontelbaarheid. (In de aanname dat de wet van Moore[6] ervoor zal zorgen dat bij het einde het huidige zonnestel over een miljard jaar[7], de reis naar een ander zonnestel vergelijkbaar is met een enkeltje Utrecht-Amsterdam.)
Dus als je wilt weten hoeveel deze oneindigheid nou daadwerkelijk is, dan moet je alle mammoetjagers(MJ) met alle het leven dat er uit voortkomt(LVK) vermenigvuldigen met de tijd (T). Als je dan wilt weten hoeveel het resultaat is geweest van de hele mammoetjaagperiode moet je ook de wolharige mammoeten(WM) met LVK en T vermenigvuldigen. Het zijn dus zes overaftelbare[8] verzamelingen waarvan vier ontelbaar zijn en vier oneindig.
Oneindigheid gedeeld door oneindigheid is namelijk niet 1. De gemiddelde mammoetjager is kleiner dan een gemiddelde mammoet, waardoor het aantal leven dat veroorzaakt wordt door de dood van de Steppemammoet ook een stuk groter is dan het resultaat van de dood van 1 mammoetjager.
Dit is evident. MJ is niet het zelfde als WM, laat staan dat MJ.LVK.T hetzelfde is als WM.LVK.T.
MJ.LVK.T is oneindig en WM.LVK.T is oneindig, maar MJ.LVK.T gedeeld door WM.LVK.T is niet 1. Het is daarom logisch dat ook MJ.LVK.T maal WM.LVK.T niet gewoon oneindig is, maar oneindig maal 2.
Lange tijd was dit een groot probleem. Pas in 1891, door middel van het diagonaalbewijs van Cantor[9] kon gerekend worden met overaftelbare, oneindige verzamelingen die niet gelijk waren. Normaal zou de eerste berekening oneindig lang duren waardoor er geen resultaat mogelijk was. Door een diagonaal te nemen werd dat opgelost. In plaats van dat je oneindig maal oneindig vermenigvuldigd, gebruikte je eerst (MJ1.LVK1) maal (WM1.LVK1) waarna je bijvoorbeeld (MJ11.LVK2) vermenigvuldig met (WM2.LVK2), zo krijg je een nieuwe reeks waarin het resultaat van (MJ1.LVK2).(WM2.LVK2) niet(MJ1.LVK2).(WM1.LVK2) is, maar een nieuw getal.
Het meest interessante aan dit verhaal over het resultaat aan leven tijdens de periode dat mensen nog op mammoet jaagde, is dat wij als levende wezens in dit moment in de tijd feitelijk het product zijn van de dood van alle levens voor ons. Een net zo interessanter punt is dat onze dood weer oneindig veel leven veroorzaakt.
Zo is een proces waar wij deel van zijn en ook nog eens door onze ogen kunnen ervaren, oneindig lang doorgaan en is al ontelbare jaren bezig. Dit is de oneindigheid begrijpen in het eindige leven dat onderdeel is van een oneindig proces.
De overduidelijk conclusie uit dit verhaal is natuurlijk dat de mammoet (inclusief de Sardijnse dwergmammoet) EN de mammoetjager, een lintje hebben verdiend omdat ze feitelijk al het leven na hun hebben gecreëerd.
[1] https://nl.wikipedia.org/wiki/Wolharige_mammoet
[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Mammuthus_lamarmorai
[3] https://historiek.net/wolharige-mammoet-stierf-uit-door-voedselgebrek/8738/
[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Mammuthus_subplanifrons
[5] https://www.livescience.com/31974-earliest-human-hunters-found.html
[6] https://www.wikiwand.com/nl/Wet_van_Moore
[7] https://www.spacepage.be/artikelen/het-zonnestelsel/algemeen/de-toekomst-en-het-einde-van-het-zonnestelsel
[8] https://nl.wikipedia.org/wiki/Overaftelbare_verzameling
[9] https://nl.wikipedia.org/wiki/Diagonaalbewijs_van_Cantor