Trauma verwerking en de absolute waarheid
De wereld door de ogen van een kind is relatief simpel. De ouders zorgen voor alles en het kind hoeft alleen maar de regels te volgen. Alles staat vast. Er is geen enkele reden om erover na te denken. De wereld is zoals deze is.
Een kind heeft daardoor absolute waarheden die door gebrek aan zijn ontwikkeling niet betwijfeld kunnen worden (pas vanaf 11 jaar kunnen kinderen deductief redeneren). De geboorte op een vuilnisbult is voor een kind net zo vanzelfsprekend als in een kasteel, zo is het nou eenmaal, dit is logisch, zo zit de wereld nou in elkaar.
Hierdoor kan het kind zich concentreren op dingen leren, zonder zich af te zetten tegen de realiteit.
De kinderlijke waarheid
Het grote voordeel is dat het kind zich volledig aan kan passen aan de verzorgers en die situatie geen conflicten veroorzaakt in de afhankelijkheidsrelatie. Dit geldt voor de omgeving, de ideologie, de vanzelfsprekende acceptatie van de aan of afwezigheid van mensenrechtenschendingen, maar ook de opvoeding. Het zijn dingen waar het kind geen invloed op heeft, maar ook niet bij stil staat, het zijn nou eenmaal absolute waarheden die niet betwijfeld kunnen worden.
Een trauma is daarom zeer interessant. Het kind is door het onbetwijfelbare vertrouwen in de realiteit zoals deze gegeven is, meegegaan in wat de situatie was, waar een feitelijke wereld werd gecreëerd die destructief was.
Omdat deze situatie zo onbetwijfelbaar was, een absoluut feit wat een vanzelfsprekendheid is van de realiteit, is het dan ook heel moeilijk om op latere leeftijd los te laten. Het zijn nou eenmaal feiten, waarheden, vaststaande aangeleerde kennis dat voorbij het vragenstellen gaat; het is een onderdeel van de kern waar de volwassene nog steeds mee naar de realiteit kijkt.
Feitenontkenning
Trauma verwerking is dus niet alleen emotioneel maar ook epistemologisch. De volwassene moet niet alleen de herinnering verwerken, maar een herinterpretatie van de absolute zekerheden die zijn realiteit heeft gevormd, gaan betwijfelen. Het is ook een filosofisch proces, niet een volledig psychologische. De zoektocht moet gaan naar de waarheid, naast de emotie of de herinnering.
Pas als die specifieke, absolute zekerheid losgelaten kan worden, komt er bevrijding van het accepteren van dat lijden. Daarna kan pas worden gezien dat het niet logisch is wat toen gebeurde, dat het een onderdeel is van niet dagelijkse, irreële patronen in de werkelijkheid, dat het een uitzonderlijke situatie was waar alles aan gedaan moet worden om het te voorkomen of het te accepteren als een redelijke oplossing voor een probleem.
Epistemologische therapie
Het is hier dat een nieuwe psychologische therapie vanuit de filosofie wordt geboren. De epistemologische therapie: de zoektocht naar die absolute zekerheden uit de tijd waarin feiten werden geproduceerd, die hun destructie continueren in deze tijd en het huidige leven problematiseren.
Het is de psychofilosoof die waarheden ontkracht uit de tijd dat de werkelijkheid gevuld werd met feiten, gebaseerd op ondoordachte onzin, resulterend in dysfunctionele systemen.
Het langzame proces naar een gezonde epistemologie.