Weten wat je nog niet weet: De techniek

Hoe leer je vanuit de leegte

Een bijzonder experiment, gedaan door Deb Roy, is om de volledige eerste drie jaar van een kind op te nemen (in dit geval zijn zoontje) zodat we er achter kunnen komen hoe kinderen leren praten.

Drie jaar lang heeft hij elk woord op camera gezet, zodat hij deze data kon analyseren.

Uit het onderzoek blijkt dat een kind elk geluid maakt dat mogelijk is en door de mensen in zijn omgeving na te doen, langzaam een taal leert.

Deb Roy heeft er een interessante Ted Talk over gehouden.

Dit onderzoek gaat over één kindje ( dat mogelijk heel raar kan zijn), waardoor aan de wetenschappelijkheid getwijfeld kan worden; toch kan deze manier van leren teruggevonden worden in je eigen manier van leren.

Computerspelletjes spelen

Het is logisch dat we het kunnen omdat we anders zouden uitsterven, maar het blijft een interessant fenomeen in deze realiteit dat je de mogelijkheid hebt om iets te doen wat je nog niet kan. Zeker als je het zonder enige hulp probeert.

Je leest over een onderwerp waar je voor het eerst van hoort, niks van afweet, geen idee hebt hoe jet het zou moeten doen, maar omdat je de verleiding voelt om het ook te kunnen, ga je ongehinderd door enige kennis het uitvoeren.

Soms kan dit een leegte geven. Je zit klaar om datgene te doen wat je hebt voorgenomen: maar wat nu?

Er is niemand die je vertelt hoe of zelfs maar dat je het moet doen. Je hebt geen idee wat de volgende stap is of wat het doel kan zijn, omdat je die kennis nog niet bezit.

Waarom zou je niet stoppen, tegen jezelf zeggen dat je het niet kan en iets nuttigs gaan doen, bijvoorbeeld computerspelletjes spelen?

De verdwijnende leegte

Het vreemde is dat deze leegte als vanzelf weg gaat zolang je niet iets anders gaat doen. Op dezelfde manier als een kind, kun je het gewoon blijven proberen, ondanks dat je het nog niet kan.

Zet bijvoorbeeld een timer voor 20 minuten waarin je daadwerkelijk pogingen onderneemt om datgene te doen wat je niet weet hoe.

Eerst is er leegte.

Je speelt, zoekt uit, probeert, lacht om jezelf, raakt gefrustreerd, geïnteresseerd, af en toe zelf trots als het lukt; uiteindelijk zal je iets ontdekken waardoor je weer een stukje verder kunt.

Daarna komt een nieuwe onzekerheid waarin je niet weet wat je moet doen, wederom doe je hetzelfde en je ontdekt na een tijdje wat de volgende stap is.

De leegte van onkunde wordt zo langzaam gevuld met pogingen. Elke mislukking of succes, wordt de basis van de kennis die je daarna gaat leren.

Na een tijdje merk je dat de leegte verdwijnt omdat je als vanzelf geleerd hebt hoe het moet.

Het spel van leren

Dit is autodidactisch leren, voor kinderen vanzelfsprekend, voor volwassenen her-uitvoerbaar.

De leegte, waar je nog geen idee van hebt hoe je die gaat opvullen, komt door acties uit te proberen langzaam tot een vaardigheid, doordat je hebt bedacht dat je iets gaat leren en het doet.

Zo wordt spelenderwijs onkunde een vaardigheid.