Een interessant fenomeen in deze realiteit is dat mensen plezier beleven aan het gooien van een steentje met zes vlakken, zo gauw er geld mee verbonden is. De daad op zich, gooien en kijken welk nummer er komt, kan niet langer dan kort amuseren, maar als er de mogelijkheid is om iets te winnen, wordt een simpele monotone activiteit ineens verslavend.
Het is simpel, er zit geen techniek achter, er gebeurt niks interessants tijdens het spel (behalve geld winnen), toch zijn er mensen die hun leven en spaargeld spenderen aan deze activiteit.
Trotste idioten
Wat nog interessanter is, dat deze mensen het niet zien als iets heel doms, wat ze nooit aan iemand anders zouden vertellen, een activiteit waar geen enkele gedachte achter zit, maar juist als iets indrukwekkends, om over op te scheppen. “Ik heb 1000 euro gewonnen/verloren met dobbelstenen schieten”, terwijl de realiteit is dat deze persoon een hele avond naar een rollend steentje heeft lopen kijken.
Hier laat een vreemde menselijk eigenschap zijn gezicht zien: datgene waar we ons voor zouden moeten schamen, rechtvaardigen we door te doen alsof het indrukwekkend is. Het domste, laagste, verschrikkelijkste wat we kunnen doen, wordt door er prestige aan te verbinden gerechtvaardigd door iemand die anders als een idioot gezien moet worden.
Schaamtevol indrukwekkend
Het is deze fundamentele eigenschap die wellicht als oorzaak gezien kan worden voor het lijden. Ik ga 20 keer per dag vertikkende koolmonoxide in mijn lichaam stoppen zodat ik me wat beter voel, waarna ik ga claimen dat dit stoer is.
Om een beetje geld te krijgen ga ik mensen bedriegen, bedreigen of geweld aandoen, dit laat niet zien dat ik een idioot ben, maar het is juist indrukwekkend. Om een discussie te winnen ga ik niet goede argumenten zoeken, maar schreeuwen, zorgen dat de ander voor schut staat, persoonlijke details gebruiken om de ander de mond te snoeren, dit is niet omdat ik een idioot ben, maar het is juist indrukwekkend.
Kortom, de oorzaak van het lijden dat we anderen aandoen is de rechtvaardiging van het schaamtevolle door middel van indrukwekkendheid, de oplossing van alle wereldproblemen zou dan misschien in die hoek te zoeken zijn, het schaamtevolle juist te zien als onindrukwekkend en te kijken naar het niet indrukwekkende.
Helaas hebben we dan systemen nodig waarin dat mogelijk is, bijvoorbeeld journalisten die carrière maken op basis van wat ze de inhoud is in plaats van in hoeverre ze meegaan met de mening van het bedrijf waar ze voor werken. Hetzelfde zou voor ambtenaren, politici, wetenschappers en het bedrijfsleven zelf moeten geleden.
Misschien een hoop, ver weg van onze huidige maatschappelijk ontwikkeling, maar een natstrevenswaardig doel.